Terapia Behawioralna
Terapia behawioralna jest jedną z głównych metod terapii dzieci autystycznych. Zalecana jest zwłaszcza we wczesnej interwencji, czyli w przypadku dzieci, które nie ukończyły 3. roku życia. Jej celem jest przede wszystkim nauczenie dziecka samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym i możliwie łatwego przystosowywania się do zmieniających się warunków otoczenia.
Technika behawioralna bazuje na podstawowym założeniu behawioryzmu, a więc na teorii uczenia się. Rodzic lub terapeuta starają się wzmacniać zachowania pożądane, a wygaszać oraz redukować zachowania nieprawidłowe. Im większą zdolność do adaptacji dziecko osiągnie, tym większa będzie jego samodzielność i niezależność.
Podstawowe założenia terapii behawioralnej:
- zajmuje sie tym, co widoczne w zachowaniu dziecka,
- tłumaczy zaburzenia w rozwoju dziecka „niedopasowaniem” układu nerwowego do wymagań otaczającego środowiska,
- jest podejściem całościowym, obejmującym swym oddziaływaniem dziecko, jego dom, przedszkole, szkołę i otoczenie,
- punktem wyjścia jest diagnoza, określająca stan rozwoju dziecka oraz nieprawidłowości w jego zachowaniu,
- na podstawie diagnozy formułuje sie cele (krótkoterminowe) i wzmocnienia, będące podstawą indywidualnych programów terapeutycznych,
- używa sie jasnych i precyzyjnych terminów, nie dających możliwości różnych interpretacji,
- ważnym elementem jest system wzmocnień, który stosuje sie w sposób ściśle zaplanowany,
Terapię behawioralną rozpoczyna się od nauki podstawowych umiejętności, czyli prawidłowej komunikacji, np. zachowywania kontaktu wzrokowego, czynności samoobsługowych, np. prawidłowego jedzenia, czynności samoobsługowych związanych z fizjologią człowieka, wykonywania prostych poleceń słownych, np. wskazywania i przynoszenia konkretnych przedmiotów.